حتی وقتی تولیدکنندگان کیفیت مناسب خوراک را برای یک گروه از گاوها فراهم می کنند، اطمینان از اینکه خوراک کافی برای همه گاوها وجود دارد هدفی است که باید در آن چند مولفه را در نظر گرفت.

رقابت بیش از حد گاوها، عدم توزیع کافی خوراک، و کمبود ارتباط بین تیم مزرعه می تواند تهدیدی برای هر گاو باشد برای اینکه نتواند سهم روزانه خوراک خود را مصرف کند. وقتی تیم مزرعه ای با هم کار می کنند تا اطمینان حاصل شود که گاوها خوراک کافی در اختیار دارند و مدیریت آنها امکان نیاز روزانه گاو به استراحت، نشخوار، آشامیدن، معاشرت و خوراک خوردن را فراهم می کند، تولید قطعاً افزایش می یابد.

رقابت در آخور

در یک گاوداری رقابت با سایر گاوها می تواند استراتژی تغذیه را به طور جدی تغییر دهد. گاوهای مسلط نسبت به گاوهایی که دارای درجه اجتماعی کمتری هستند زمان بیشتری را صرف خوردن می کنند. با افزایش رقابت، گاوها به طور متوسط زمان کمتری خوراک می خورند، سریعتر خوراک می خورند و هنگام تغذیه پرخاشگری بیشتری نشان می دهند. وقتی خوراک محدود باشد، گاوهایی که غالب هستند 14 تا 23 درصد بیشتر از گاوهای مغلوب خوراک می خورند. در نتیجه، مصرف ماده خشک گاوهای مغلوب کاهش می یابد.

تراکم بیش از حد

می تواند تفاوت در گروه ها را تشدید کند و همچنین استراتژی مصرف خوراک را تغییر دهد. گاوها پس از خروج از سالن شیردوش، ترجیح می دهند استراحت کنند تا اینکه در آخور رقابت کنند. آنها زمان بیشتری را صرف ایستادن در راهرو و انتظار برای استراحت می کنند تا اینکه بخورند. در جایگاه پرتراکم گاوهایی که در این وضعیت قرار دارند نیز 5 تا 25 درصد کمتر از گاوهایی که در جایگاه پرتراکم نیستند نشخوار می کنند.

استراتژی های گروه بندی می تواند راهی برای کاهش برخی از خطرات رقابت اجتماعی باشد و می تواند نقش زیادی در رفتار تغذیه ای داشته باشد که به نوبه خود بر بهره وری گاو، رفاه حیوانات، سلامت گله و در نهایت سودآوری مزارع تأثیر بگذارد.

 هنگامی که گاوها بر اساس شکم زایش گروه بندی می شوند، Grant و Albright در سال 2001 نشان دادند که زمان خوردن گاوهای شکم اول 11.4 درصد، وعده های غذایی در روز 8.5 درصد و مصرف ماده خشک 11.8 درصد افزایش یافته است. گاوهای شکم اول به چند دلیل از گروه بندی جداگانه بهره می برند: این دسته از حیوانات هنوز در حال رشد هستند، آنها در منحنی شیردهی متفاوت از گاوهای بالغ شیر تولید می کنند و از نظر تغذیه ای و اجتماعی متفاوت هستند.

زمان زیاد بیرون از جایگاه

می تواند نیازهای گاو را به خطر بیندازد. برنامه ایده آل یک گاو شامل 12 تا 14 ساعت استراحت، 3 تا 5 ساعت مصرف خوراک، 7 تا 10 ساعت نشخوار، 30 دقیقه نوشیدن، 2 تا 3 ساعت تعامل اجتماعی و 2.5 تا 3.5 ساعت خارج از جایگاه است. وقتی گاوها بیش از این مدت از جایگاه دور باشند، زمان انجام فعالیت های عادی کاهش می یابد. گاوهای پرتولید درصورت تأثیر منفی بر بودجه بندی زمانی، کاهش تولید و وزن بدن بیشتری را نشان می دهند.

 رقابت، تراکم و زمان دور از جایگاه همگی بر میزان ماده خشک مصرفی گاو تأثیر می گذارند و با مدیریت این بخش ها می توان اطمینان حاصل کرد که گاوها در صورت نیاز به خوراک دسترسی دارند.

در دسترس بودن خوراک

هدف بعدی اطمینان از توزیع مناسب خوراک است. به طور کلی، تغییرات ماده خشک، پس آخور کافی و تغذیه برای گاوهای اضافی یا خوراک اضافی می تواند بر اینکه چه میزان خوراک در دسترس است هنگامی که گاو می خواهد بخورد تأثیر بگذارد. استراتژی تنظیم ماده خشک باید توسط مدیریت، متخصص تغذیه و راننده فیدرها با هم بحث شود. دفعات تنظیم ماده خشک توسط علوفه، نحوه تنظیم ماده خشک در شرایط جوی و تغذیه بر اساس حجم در مقابل وزن در صورت عملکرد نامناسب باسکول، همه باید برنامه ریزی و توافق شود. علاوه بر تنظیم ماده خشک، پس آخور روزانه نیز باید کنترل شود. عمدتا، مزارع 5 درصد پس آخور را هدف قرار داده اند، اما برخی از مزارع با موفقیت 2 تا 3 درصد را مدیریت می کنند.

هدف هرچه باشد، مزارع به طور کلی باید از آخورهای خالی اجتناب کنند و حداقل 23 ساعت در روز خوراک در دسترس داشته باشند. خوراک باید هر روز در یک زمان مشخص تحویل داده شود و پس آخور باید به حداقل برسد. برای دستیابی موفقیت آمیز به این هدف، مزارع باید رفتار گاو در آخور، یکنواختی TMR، و در دسترس بودن خوراک و هل دادن (push-up) خوراک را کنترل کنند.

تغذیه برای پس آخور بالاتر می تواند یک استراتژی باشد تا مصرف ماده خشک محدود نشود، و گاهی اوقات گاوها ممکن است خوراک بیشتری بخورند و عملکرد بیشتری داشته باشند. برعکس، اگر مصرف در حال کاهش است و یا میزان پس آخور زیاد است، برای تعیین علت باید بحث شود. مدیر، متخصص تغذیه و تغذیه کننده (راننده فیدر) باید در جلسه باشند که چه تنظیماتی را انجام دهند و چه زمانی باید یک تنظیم مجدد در مورد جیره انجام شود.

ارتباطات بین اعضای تیم مزرعه

سرانجام، ارتباط با دیگران کلیدی است. فیدر در فاکتورهای زیادی درگیر است که بر چگونگی انجام وظیفه آنها تأثیر می گذارد و آن را به یکی از مهمترین نقش ها در مزرعه تبدیل می کند. همراه با فیدر، مالک یا مدیر، مدیر تولید، متخصص تغذیه و خود گاوها باید بطور منظم با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. راننده فیدرها در ساعاتی که ممکن است بقیه کارکنان مزرعه این کار را نکنند، گاوها را بررسی می کنند و به همین دلیل آنها اغلب چیزهای زیادی را می بینند.

مشاهدات گله ای می تواند شامل رفتار عجیب گاو (به عنوان مثال لیسیدن بلوک های نمکی بیشتر، خوراک خوردن در انتهای آخور)، رفتار جداسازی و میزان پس آخور باشد.

این مشاهدات را می توان به مدیر دامداری بیان کرد. مدیر دامداری می تواند بین حرکات گاو در داخل جایگاه یا خارج از آن، زمان هایی که باید خوراک توزیع شود (به عنوان مثال وقتی گاوها از شیردوشی برمی گردند) و زمان هایی که برای توزیع خوراک مشکل ایجاد می شود (به عنوان مثال وقتی که گاوها مجبورند در عرض راهروی خوراک حرکت کنند) ارتباط برقرار کند. اگر مشکلی در آخور یا مخلوط کردن خوراک وجود داشته باشد (به عنوان مثال خوراک منجمد یا خوراک کپک زده یا مخلوط نامناسب)، راننده فیدر می تواند با مدیر دامداری ارتباط برقرار کند. مالک و راننده فیدر باید مواردی مانند موجودی غلات و علوفه و مشکلات مربوط به هر دو، و مشکلات مربوط به تجهیزات را با یکدیگر در میان بگذارند.

 راننده فیدر و متخصص تغذیه باید طول قطعات یونجه یا کاه را برای مخلوط کردن، هرگونه مشکل مخلوط کردن، همچنین رفتار عجیب گاوها، رفتار غذا خوردن، و نرخ پس آخور یا آخور خالی را بحث کنند. اینکه چقدر همه گروه ها با هم کار می کنند قطعاً بر عملکرد موثر مزرعه و کارایی و سودآوری آن تأثیر می گذارد.